Wyjdź ze swojej strefy komfortu!

„Wszystko czego pragniesz, wszystko czego chcesz znajduje się poza strefą Twojego komfortu.” - Zan Perrion

Strefa komfortu to miejsce, w którym czujemy się pewnie, bezpiecznie i  wygodnie. Słowa „strefa” czy „miejsce” potraktuj proszę metaforycznie.  Nie chodzi tutaj o przytulny dom, czy ulubioną restaurację – chodzi o  Twój stan emocjonalny, podejmowane działania i zaistniałe sytuacje.Przebywając  w swojej strefie komfortu czujesz się dobrze, nie boisz się niczego,  nic Cię nie stresuje, wszystko doskonale znasz. Pewnie powiesz, że to  dobrze mieć taką swoją strefę. Otóż dobrze – każdy ją ma, bo inaczej  zwariowałby w tym pędzącym świecie. Jednak źle, jeśli z tej strefy nigdy  nie wychodzisz. Życie w rutynie, otaczając się rzeczami, które  doskonale znasz i wykonując czynności, które są już niemal rutynowe –  takie życie jest pozbawione rozwoju. Zamykając się w tym swoim kokonie  nie nauczysz się niczego nowego, nie wzmocnisz swojego charakteru, nie  poznasz lepiej samej siebie.

Po prostu rób to, co lubisz...

Żyjąc w ciągłym pędzie, bieganiem pomiędzy pracą i domem, trudno jest się zatrzymać...i o tym właśnie zatrzymaniu jest poniższy tekst. To mój własny sposób na chwilę relaksu, odpoczynku, odprężenia, odskoczni od problemów dnia codziennego. Może komuś się też przyda.

…Gdzie nie zajrzysz wszędzie kryzys. Nawet typowe plotkarskie gazety znalazły sobie „temat wytrych” w postaci kryzysu. Zaczynam mieć obawy, że jak otworzę lodówkę to też ujrzę kryzys… Może dlatego tak rzadko ja otwieram.

W dobie tego kryzysu każdy gdzieś biegnie, za czymś goni, nie potrafi się zatrzymać. Brak czasu to wytrych numer dwa. Nieustannie słyszę od znajomych „nie czytam, nie chodzę do kina, do teatru, nie jeżdżę na urlop, nie mam wolnego…” A jak już ewentualnie zdarzy się taki moment to zmęczenie bierze górę i jedyne, co robią to idą spać. Wstając są nadal zmęczeni, sfrustrowani i zniecierpliwieni.

A co jeśli pieniądze nie miałyby znaczenia?

Przekraczanie granic możliwości

Santiago Ramón y Cajal, zdobywca Nagrody Nobla, w roku 1913 ogłosił, że mózg nie jest zdolny się rozwijać, że nasze możliwości umysłowe i emocjonalne są raz na zawsze ustalone. Znaczyłoby to, że żaden człowiek nie jest w stanie przekroczyć pewnej granicy, określonej przez zasoby, z jakimi się urodził.

Jednak na szczęście się mylił, okazuje się, że nasz mózg jest bardzo plastyczny, może się rozwijać, a nawet zmieniać swoją strukturę przez cały okres życia. Udowodniono również, że poprzez jego regularne trenowanie można wpływać na jego funkcjonowanie, co w rezultacie wpływa na stan emocjonalny, umysłowy oraz na cały nasz rozwój osobisty.

"Jeśli myślisz, że jesteś zbyt mały, aby zmienić świat, spróbuj zasnąć w jednym pokoju z komarem." Anitta Roddick

Ludzie zmieniają świat. Nie wielkie rządy, wielkie organizacje, ale ludzie z pasją i determinacją. Twoim celem nie musi być zlikwidowanie głodu na świecie. Wystarczy, że w swoim mieście, a nawet osiedlu zrobisz coś dobrego.

Jak lęk paraliżuje aktywność?

Lęk wprowadza chaos w myśleniu, duże napięcie powoduje paraliż, niemożność podejmowania właściwych reakcji. Emocje mają bezpośrednie przełożenie na stan ciała. Napięcie mięśniowe zawsze wiąże się z napięciem i niepokojem w umyśle. Relaksacja zwiększa potencjał umysłu i efektywność intelektualną.


Ktoś z zewnątrz może odbierać osobę lękliwą, a więc  wycofaną społecznie, jako leniwą, nieposłuszną, mało ambitną czy zarozumiałą lub wyniosłą. Tymczasem kiedy lęk uniemożliwia normalne funkcjonowanie, wychodzenie z domu do pracy czy szkoły, osoba nim obarczona zwyczajnie cierpi. Cierpi, nie zaznając  zrozumienia wśród bliskich. Przeciwnie, jest dodatkowo przez nich krytykowana i wytyka się jej wszystkie błędy i niepowodzenia. Aktywność w życiu społecznym nie zależy od naszych chęci, nie zależy od nas samych, od naszej dobrej woli. Brak akceptacji powoduje konflikty z otoczeniem. Osoba taka często gra, udaje normalną. Posiada doskonale opracowany cały system zachowań, by tylko jakoś przetrwać, wspomagając się środkami uspokajającymi. Z jednej strony chcielibyśmy być zrozumiani przez najbliższych, z drugiej nie komunikujemy im, co nam dolega. Trudno komuś takiemu pomóc. Bardziej niemożliwe od szczerego opowiedzenia o problemach jest to ciągłe udawanie normalności. Musimy być dzielni. Tak nam się wydaje.

Prawdziwy lider zawodzi…

Jakie cechy charakteru posiada prawdziwy lider i dlaczego często zawodzi? Jak stać się prawdziwym liderem? Sprawdź różnicę miedzy sobą a człowiekiem mogącym określać się mianem prawdziwego lidera.

Prawdziwy lider nigdy nie odnosi sukcesu podczas swojej pierwszej próby. Sukces przychodzi jeśli jest wytrwały i elastyczny. Musi nauczyć się przekształcać komplikacje i przeciwności w ewentualny sukces. Zatem wielkie przywództwo musi bazować, przynajmniej częściowo, na gotowości  patrzenia na wspaniałe perspektywy i podejmowaniu śmiałych działań, kiedy jest to konieczne. Prawdziwy lider nigdy nie martwi się możliwością porażki. Prawdziwy lider patrzy na wyzwania, które muszą być podjęte, aby dokonać czegoś wielkiego.

Pewność siebie w 60 sekund!